Θα μας βρείτε στην οδό Δημοκρατίας

                                     

      Ο βιασμός είναι μια ποινικά και ηθικά κολάσιμη πράξη που νομικά ορίζεται ως η σεξουαλική δραστηριότητα που επιβάλλεται από το δράστη στο θύμα, με άσκηση σωματικής ή ψυχολογικής βίας και χωρίς τη συγκατάθεση του θύματος. Ιστορικά, ο άνδρας έχει ταυτιστεί με το δράστη, ενώ το θύμα συνήθως είναι γυναίκα (ενίοτε οι ρόλοι αντιστρέφονται!). Το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό ίσως του βιασμού είναι ότι τις περισσότερες φορές δε φτάνει στη δημοσιότητα και δη στην καταγγελία. Σε αυτό το άρθρο θα μας απασχολήσει μια παρέα γυναικών - προχωρημένων σε ηλικία - με στενούς δεσμούς "φιλίας" και αλληλοεξάρτησης που καταγγέλλουν ρητά ότι έχουν επανειλημμένα βιαστεί δημόσια. Θα επικεντρωθούμε σε μία από αυτές. Να σας συστήσω τη Δημοκρατία, τη Δικαιοσύνη, την Εκπαίδευση και τις λοιπές κυρίες...

    Με αφορμή την προ τριών ημερών επέτειο για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και τις δηλώσεις του κυρίου Παππούλη (που τόσο μεγάλη φωτιά άναψαν, ενώ είναι για γέλια) και κυρίως την απάντηση Σαμαρά (εκεί είναι το ρεσιτάλ), είναι αδύνατο να μην αναρωτηθεί κανείς τι στ' αλήθεια εννοούν όταν αναφέρουν τη δημοκρατία. Γιατί η δημοκρατία που διδαχθήκαμε στο ταλαιπωρημένο αυτό σχολείο πέρασε και δεν ακούμπησε με το έκτρωμα που έχουν δημιουργήσει για να διαιωνίζουν την κυβέρνησή τους.

•   Ξεκινώντας, λοιπόν, το σύντομο λιβελογράφημα μας θα ήθελα να υπενθυμίσω στους αναγνώστες 2-3 άκρως δημοκρατικά γεγονότα που αφορούν τους κυρίους της κυβέρνησης. Η σημερινή κυβέρνηση - που αποτελείται από 2 κόμματα -  συγκέντρωσε στις εκλογές του 2012 42% των ψήφων (με 38% αποχή), ενώ στις πρόσφατες ευρωεκλογές τα ποσοστά της μειώθηκαν στο 32% (με 48% αποχή). Εντούτοις, λόγω της πατέντας(που αν μη τι άλλο σε ποιο κράτος θα είχε εφευρεθεί, στη γενέτειρα της Δημοκρατίας) των επιπλέον βουλευτικών εδρών του πρώτου κόμματος, εξασφαλίζει κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Και κάπως έτσι μας έχουν ταράξει στις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και στη διαδικασία του κατεπείγοντος - πράξεις που αυτοακυρώνουν την έννοια της δημοκρατίας. 
•      Οι πράξεις, λοιπόν, αυτές που περιγράφονται στο άρθρο 44 του συντάγματος ακολουθούνται από την κατοχύρωση του δημοψηφίσματος από το σύνταγμά μας (παράγραφος 2 του άρθρου). Αν διαβάσει κανείς μερικά άρθρα του Συντάγματός μας καταλαβαίνει ότι ο Χατζηπαναγής (ο θρυλικός "Βάσιας") είχε λιγότερη επιδεξιότητα στις τρίπλες. Για παράδειγμα, στο θέμα του δημοψηφίσματος πρέπει να γίνει πρόταση από 120 βουλευτές και να αποφασιστεί από 180, ενώ πολύ λογικό είναι τα δημοσιονομικά ζητήματα να μην θεωρούνται αντικείμενο δημοψηφίσματος καθώς τι με νοιάζει εμένα το ασφαλιστικό ή αν θα μειωθεί στο μισό ο βασικός μισθός ή αν θα ιδιωτικοποιηθεί το νερό ή η ΔΕΗ ή αν αύριο δεν έχω σπίτι να μείνω. Αυτά είναι υποθέσεις της Νέας Δικτατορίας και του ΜΠΑΤΣΟΚ. Σημαντικό επίσης:  Δεν εισάγονται κατά την ίδια περίοδο της Bουλής περισσότερες από δύο προτάσεις δημοψηφίσματος για νομοσχέδιο. Ούτε καν 2 δημοψηφίσματα! Στην Ελβετία γίνεται δημοψήφισμα 4 φορές το χρόνο και είναι η μόνη χώρα που διατηρεί την άμεση δημοκρατία σε ένα πολίτευμα (το ελβετικό) το οποίο θεσμοθετήθηκε και ρυθμίστηκε από τον... Καποδίστρια, τον οποίο εμείς δεν τον είχαμε ανάγκη προφανώς και γιαυτό τον στείλαμε να πίνει τσίπουρα με το Σωκράτη. 
•       Πέραν του τυπικού και νομοθετικού μέρους, η Δημοκρατία δεν εξαντλείται εκεί. Στο τέλος, σημασία έχει ποιος εξυπηρετείται από αυτό το πολίτευμα. Στην αρχαία Αθήνα θέσπισαν τη Δημοκρατία (φυσικά είχε και 3 δούλους ο καθένας τους αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα) που εξυπηρετεί το συμφέρον του λαού για να αντιταχθούν στην τυραννία. Και όλα αυτά βαφτίζονται λογοτεχνικές παπαριές στη σύγχρονη Ελλάδα, αφού η κυβέρνηση λέει ότι πρώτα ο τραπεζίτης, πρώτα ο μεγαλοβιομήχανος, πρώτα η φοροαπαλλαγή των εφοπλιστών, πρώτα η ρεμούλα των κομματόσκυλων, πρώτα τα δικά μας παιδιά και μετά έχουμε όλο το χρόνο να εξετάσουμε και το δημόσιο συμφέρον (αλλά μάλλον χάθηκε στο δρόμο). Μέσω αυτής της οδού νόμιζαν ότι θα επωφεληθούν κάτι χιλιάδες Έλληνες και έμειναν τελικά με το πουλί στο χέρι στη μετά "κρίσης" εποχή...και ακόμα αυνανίζονται. 

     Και όλα αυτά τελικά δεν υπάρχει κάποιος να τα καταδικάσει; Ο λαός ίσως, μιας και που μιλάμε για Δημοκρατία; Για να κατακρίνει κάποιος πρέπει να έχει κριτική σκέψη, πράγμα που είτε έλειπε από την ελληνική κοινωνία (και λείπει ακόμα σε μεγάλο βαθμό) είτε έμπαινε σε δεύτερη μοίρα μετά την κονόμα. Αν νομίζουν κάποιοι ότι τυχαία η εκπαίδευσή είναι για κλάματα. Ότι τυχαία έχουν βάλει παράνομα οικονομικά δελέατα στους εκπαιδευτικούς. Ότι τυχαία καταδικάζουν (ιδίως με το σύγχρονο σύστημα Αρβανιτόπουλου) σε έναν διαρκή πόλεμο πανελληνίων τους μαθητές που κάθε άλλο παρά την κριτική σκέψη καλλιεργεί. Ότι όλα αυτά είναι θεωρίες συνωμοσίας και ότι ζούμε στην ΕΕ όπου πρυτανεύουν τα ύψιστα ιδανικά μπορεί να συνεχίσει τον ύπνο του. They called it European (or American or Greek) dream because you have to be asleep to believe it. 
    Και όπως έγραφα αυτά και "δανειζόμουν" φράσεις από διάφορες ιστοσελίδες είπα να κάνω μια αναζήτηση για το ποια είναι τελικά η αρχή της δημοκρατίας. Ας ρωτήσουμε τη Δημοκρατία να μας πει ποιες είναι οι βασικές αρχές της:  

•  Η εξουσία πηγάζει από τον λαό. Αυτό σημαίνει, κι αν πάρουμε σαν δεδομένο ότι η λειτουργία του πολιτεύματος θα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων την ύπαρξη κυβέρνησης, ότι για να είναι η κυβέρνηση δημοκρατική θα πρέπει να είναι δημοφιλής, ή τουλάχιστον να τυχαίνει της αποδοχής των πολιτών. Ή αλλιώς αντλεί τη νομιμότητα της από το λαό.
• Η εξουσία ασκείται από τον λαό. Αυτό σημαίνει ότι για να είναι ένα πολίτευμα δημοκρατικό θα πρέπει με κάποιους τρόπους να εξασφαλίζει τη συμμετοχή των πολιτών στις πολιτικές διαδικασίες, τις διαδικασίες διακυβέρνησης και λήψης αποφάσεων. Για παράδειγμα, πέρα των εκλογών ανάδειξης των οργάνων της πολιτείας, αυτό μπορεί να σημαίνει τη διενέργεια δημοψηφισμάτων.
• Η εξουσία εξυπηρετεί τα συμφέροντα του λαού. Αυτό σημαίνει ότι τα όργανα της πολιτείας που είναι φορείς εξουσίας (κυβέρνηση, βουλή κ.ο.κ.) πρέπει να υπηρετούν και να προασπίζουν τα συμφέροντα του συνόλου της κοινωνίας, και όχι π.χ. κάποιου εκτός της κοινωνίας ή π.χ. κάποιων μόνο τμημάτων της. Για παράδειγμα, αυτό μπορεί να σημαίνει ότι πρέπει να επιδιώκουν την ευρύτερη δυνατή συναίνεση. Επίσης σημαίνει ότι ταυτόχρονα με την αρχή της πλειοψηφίας πρέπει να υπάρχουν μηχανισμοί που προασπίζουν τα συμφέροντα της μειοψηφίας.

     

      Αντιστοιχίστε τις κουκκίδες του κειμένου και θα καταλάβετε σε ποια δημοκρατία αναφέρονται συνεχώς αυτοί που ασελγούν καθημερινά πάνω της. Η Δημοκρατία δεν είναι πολυτέλεια, είναι δικαίωμα κατοχυρωμένο από την παγκόσμια διακήρυξη των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Μπορούν να γραφτούν σελίδες και σελίδες για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία μας σχετικά με το θέμα αυτό. Υπάρχει η Χρυσή Αυγή, υπάρχει η ανύπαρκτη Δικαιοσύνη κλπ κλπ.Το θέμα όμως δεν είναι να αναπαράγουμε ήδη γνωστά πράγματα. Το θέμα είναι να αποφασίσουμε αν θέλουμε τη δημοκρατία του "απολύτως" ή την αληθινή όψη της. Το θέμα είναι να ξεκολλήσει ο παχύσαρκος κώλος μας από τον καναπέ. Απολύτως...