Παρεξηγημένη, αλλά ταυτόχρονα ιδιαίτερα γοητευτική – για το μυστηριώδες που υποβόσκει στους θεματικούς κόλπους της – θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει τη Φυσική. Οι περισσότεροι στο άκουσμα της συνδέονται με την εικόνα ενός τρελού και ελαφρώς «αιρετικού» επιστήμονα που έχει αφιερώσει τη ζωή του σε εργαστήρια, μελέτες και πειράματα. Δεν είναι όμως έτσι…
Η φυσική δεν ανήκει μόνο στους φυσικούς, δεν είναι είδος αμβροσίας για μια εκλεκτή και ελιτίστικη αφρόκρεμα ανθρώπων. Αυτό αποδεικνύεται αν σκεφτεί κανείς τον ορισμό της. Φυσική, λοιπόν, είναι η επιστήμη που μελετά την ύλη ως προς τη δομή, τις ιδιότητες και τις δυνάμεις που τη διέπουν. Άρα είναι ένα αντικείμενο που είτε λίγο είτε πολύ μας αφορά όλους, καθώς από τότε που άνθρωπος άρχισε να σκέφτεται τον βασανίζει η προέλευση και η κατασκευή του κόσμου. Και αυτό ακριβώς έρχεται να λύσει η κοσμολογία, «all time classic» κλάδος της Φυσικής.
Γιατί όμως αισθανόμαστε τη Φυσική τόσο απόμακρη; Η απάντηση είναι απλή και ορθολογιστική. Η πλειοψηφία των ανθρώπων σκέφτεται και λειτουργεί επιδερμικά. Ο απλός πολίτης δηλαδή αισθάνεται ευγνωμοσύνη για το γιατρό που τον θεράπευσε ή για το μηχανικό υπολογιστών που του έφτιαξε το κομπιούτερ. Αν κοιτάξουμε, όμως, πιο βαθιά το ζήτημα θα εκπλαγούμε. Ενδεικτικά αναφέρω ότι θεμελιώδεις συντελεστές για την εξέλιξη της ιατρικής όπως ο ηλεκτρισμός, οι ακτίνες Χ και γενικότερα τα λέιζερ καθώς και τα μικροσκόπια είναι γνήσια επιτεύγματα της Φυσικής. Επιπλέον τη λύση στη θεραπεία του καρκίνου έρχεται πάλι να τη δώσει η Φυσική μέσω της νανοτεχνολογίας, άλλο γέννημα – θρέμμα των φυσικών. Ενώ το κωμικό στην ιστορία της πληροφορικής είναι ότι μέχρι και το Ίντερνετ για τις ανάγκες των φυσικών του Cern δημιουργήθηκε(από φυσικό μάλιστα).
Από την άλλη πλευρά, όμως, πολλοί φυσικοί θέλησαν να προσεγγίσουν τον κόσμο και να γκρεμίσουν αυτή την εκλεκτική προκατάληψη. Πρώτος πρώτος, ο Αϊνστάιν – ο διασημότερος επιστήμονας (!) – έκανε διαλέξεις σε σχολεία και σε αμφιθέατρα για τη φυσική αλλά και για άλλες πανανθρώπινες αξίες όπως η ειρήνη. Το παράδειγμά του ακολούθησε ο Νομπελίστας και φιλειρηνιστής Αμπντούς Σαλάμ και πολλοί άλλοι.
Παρ’ όλες όμως τις προσπάθειες η φυσική δεν έχει αποκτήσει τη θέση που της αξίζει. Ιδιαίτερα μάλιστα στη χώρα μας είναι υποβαθμισμένη στα Τάρταρα της ανεργίας και των δεκαεξήμιση χιλιάδων μορίων. Κανέναν δεν απασχολεί το γεγονός ότι πρέπει να επενδύσουμε σε μια επιστήμη χωρίς την οποία η τεχνολογία, η ιατρική, η χημεία και η βιολογία θα ήταν σε επίπεδο 16ου αιώνα – λίγο πιο πάνω από το μηδέν δηλαδή. Πώς όμως κάποιος να εκτιμήσει την αξία της φυσικής όταν αυτή διδάσκεται στα ελληνικά γυμνάσια και λύκεια με εμετικό τρόπο; Κακογραμμένα βιβλία, τυπολατρία στο ζενίθ, βομβαρδισμός με ακατέργαστες πληροφορίες, απουσία πειραμάτων, όρεξη ΜΗΔΕΝ, μεράκι ΜΗΔΕΝ, σκέψη ΜΗΔΕΝ…
Βρείτε μου επιτέλους έναν καθηγητή που θα μπει μέσα στην τάξη, θα κοιτάξει στα μάτια τους μαθητές και θα πει: « Η φυσική, παιδιά, είναι η ζωή μου, τα όνειρά μου. Είναι τρόπος σκέψης και νοοτροπίας. Φυσική είναι να εξιχνιάζεις τα μυστήρια της φύσης, να βλέπεις πέρα από το επιτρεπόμενο όριο, να παραβιάζεις νόμους για να δημιουργήσεις νόμους, να έχεις φαντασία, να χτυπάς το κατεστημένο και σύντροφός σου στις ελεύθερες ώρες να είναι η σκέψη. Αυτή είναι η Μαγεία της Φυσικής και είμαι εδώ για να σας μυήσω». Ρομαντικό ίσως αλλά παράλληλα αυτονόητο, όχι όμως ακατόρθωτο. Από τέτοιους καθηγητές έχουν ανάγκη τα παιδιά και η κοινωνία. Ενήλικες με καρδιά και αισιοδοξία εφήβου, δυναμικούς, δραστήριους και όχι τυπολάτρες. Φυσικούς που να διδάσκουν Φυσική. Χορτάσαμε μεθοδολογίες και «Ανωτάτη Μπακαλική». Δε θέλουμε άλλο!
ΥΓ. Που είσαι Αϊνστάιν να δεις τους διαδόχους σου; Να σου πέσουν και τα μαλλιά που σου είχαν απομείνει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου